«Δεν φο­βά­μαι την κρί­ση όσο υπάρ­χουν Πα­νε­πι­στή­μια». Ισχύει αυτή η αισι­ό­δο­ξη θε­ώ­ρη­ση στην Ελ­λά­δα; Κα­τα­φέ­ρα­με να μην ισχύει! Επί αιώ­νες, η υψη­λή προ­τε­ραι­ό­τη­τα στη μόρ­φω­ση ήταν το ισχυ­ρό πλε­ο­νέ­κτη­μα του ελ­λη­νι­κού πλη­θυ­σμού, τις τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες όμως, η χα­μη­λή ποι­ό­τη­τα παι­δεί­ας έγι­νε το κύ­ριο μει­ο­νέ­κτη­μα. Πε­ρισ­σό­τε­ρο είναι υπο­βαθ­μι­σμέ­νη η δευ­τε­ρο­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση, αλ­λά ο κα­τή­φο­ρος ξε­κι­νά από τα Πα­νε­πι­στή­μια. Πώς θα δι­α­μορ­φώ­σουν στι­βα­ρά στε­λέ­χη για να πλαι­σι­ώ­νουν τα καρ­πο­φό­ρα αν­θρώ­πι­να έρ­γα, όταν κυ­ρι­αρ­χού­νται από ακα­λαι­σθη­σία, ατι­μω­ρη­σία, ιδε­ο­λη­ψία; Συ­νι­στώ­ντας μέ­ρος της πα­ρακ­μής της χώ­ρας, αδυ­να­τούν, ως όφει­λαν, να γί­νουν μέ­ρος της λύ­σης. Αντί να υπο­δει­κνύ­ουν στους νέ­ους πύ­λες εξό­δου από τις κρί­σεις, γί­νο­νται θερ­μο­κή­πια που τις συ­ντη­ρούν.

Σχε­δόν όλοι οι φοι­τη­τές κα­θυ­στε­ρούν να πά­ρουν το πτυ­χίο τους και ένα με­γά­λο πο­σο­στό δεν ολο­κλη­ρώ­νει πο­τέ τις σπου­δές. Πολ­λά άτυ­χα νέα παι­διά λι­μνά­ζουν και κα­τα­φεύ­γουν στις αγκα­λι­ές «πα­ρα­τά­ξε­ων» δι­α­μαρ­τυ­ρί­ας, τις οποί­ες υπο­θάλ­πει το «βα­θύ» Πα­νε­πι­στή­μιο. Η ανερ­γία και η ετε­ρο­α­πα­σχό­λη­ση των πτυ­χι­ού­χων είναι υψη­λές, όμως οι επι­χει­ρή­σεις δεν βρί­σκουν προ­σω­πι­κό κα­τάλ­λη­λο για τις ανά­γκες τους. Η φυ­γή στο εξω­τε­ρι­κό των πιο προι­κι­σμέ­νων και χρή­σι­μων απο­φοί­των είναι τε­ρά­στια.

Τα 33 άρ­θρα του βι­βλίου έχουν δη­μο­σι­ευ­θεί, κυ­ρί­ως τα τε­λευ­ταία 10 χρό­νια, στον ημε­ρή­σιο και πε­ρι­ο­δι­κό τύ­πο, θέ­το­ντας αιχ­μη­ρά ερω­τή­μα­τα για τα Πα­νε­πι­στή­μια.